Architettura di San Priamo

San Priamo (in sardo Bidda de Majori) è uno dei rarissimi esempi di villaggi di fondazione fascista nell’est della Sardegna. Il regime gli diede il nome di Villaggio Giuriati e lo fece costruire tra il 1928 e il 1933 per accogliere gli operai che dovevano lavorare alle bonifiche delle zone limitrofe. Lo schema urbanistico è essenziale: la Chiesa di Sant’Andrea sta al centro e, tutto intorno, disposti sui lati di un quadrato, degli edifici bassi, alcuni ospitavano dei servizi come la scuola, il dopolavoro, lo spaccio, altri destinati ad uso abitativo.

Architettura de Bidda de Majori

Bidda de Majori est unu de is prus rarus esemprus de biddatzolus de fundatzioni fascista in s’orienti sardu. Su regimi dd’iat postu su nòmini de Villaggio Giuriati e ndi dd’iat pesau intra de su 1928 e su 1933 po arriciri is oberajus chi depiant trabballai a is bonìficas de is terras ingui assoru. Su sètiu urbanìsticu est essentziali: sa Crèsia de Sant’Andria est a mesu e, giru a giru, postus in is ladus de unu cuadrau, is fàbbricus bàscius, unus cantu ospitànt is servìtzius cumenti sa scola, su “dopolavoro”, su “spàciu”, àterus destinau a bivimentus.

Arcarchitecture of San Priam

San Priamo, known as Bidda de Majori in Sardinian, is one of the very few examples of fascist-era planned villages in the eastern part of Sardinia. The regime gave it the name “Villaggio Giuriati” and had it built between 1928 and 1933 to accommodate the workers who were tasked with land reclamation in the surrounding areas. The urban layout is straightforward: the Church of Sant’Andrea stands in the center, and surrounding it on the sides of a square are low buildings. Some of these buildings housed services such as the school, recreation facilities, and a store, while others were meant for residential use.